Eg har ikkje oppdatert sidan min kjære far/søster/Remi var her, og det av forskjellige grunnar. Ein er at eg ikkje har hatt ork. Ein er at eg ikkje har hatt tid. Ein er at eg ikkje har visst kva eg skal skrive.
Fleire gonger har eg begynt og skrive, men tatt det vekk att. Eg har kanskje hatt det forfattarar kallar skrivesperre.
Men denne gongen har eg lovt megsjølv å poste noko. Så ein får vel berre byrje.
Å ha pappa og dei her var fantastisk. Eg følte at mine to verdenar møttes på ein ny måte, og det var veldig spesielt og veldig kjekt. Samtidig var det veldig vanskeleg at dei dro. Mykje vanskeligare enn når eg dro frå Norge til Australia. Kanskje var det fordi drømmeverda ville vore at mine to verdenar alltid var saman, mi fantastiske kyrkje og min "familie" her og min herlege familie i Norges land. Og i eit lite augneblikk var deler av dei saman, før dei gjekk kvar sin veg igjen.
Kanskje var det også fordi eg visste kva dei skulle heim til. Eg visste det, for eg har hatt den kjensla alt for mange gonger. Det å planlegge det litle stoppet med vindauget rett etter tax-free'en på Flesland, der eg vinkar til familien som står og venter. Følelsen når du har fått bagasjen og går mot utgangen, og står foran den store murdøra som åpnar seg og du ser alle utforbi. Den første klemmen. Den andre klemmen. Å gå på Narvesen og ENDELIG har norsk pølse. Den tredje klemmen. Utveksling av historiar på veg heim. Og å sjå mormor og morfar igjen.
Kanskje var det fordi eg visste dei skulle heim til mamma og Kristian. Det er nok den største grunnen.
Sidan det var så vanskelig for meg at dei dro har eg unngått å være for mykje åleine dei siste dagane. Eg har utsatt det litt. Fredag då dei dro skypa eg mamma og var på Powerhouse heile kvelden, laurdag gjorde eg Street teams, hadde lunsj med verdas beste Maggie (som er tilbake!!!!), og gjekk i bursdag om kvelden. Søndag hadde eg kyrkje, og mellom morgon og kveldsmøtet hadde eg kaffe med Maggie igjen (me har eit halvt år å catche up på, ok?). Mandag sov eg lenge, gjorde eg klesvask, møtte eg to jenter som skal joine connecten min og hadde eg eit teammøte om kvelden. I går og i dag byrja skulen igjen og eg hadde skule frå 08.30 til 17.00 begge dagar. I går hadde me sisterhood heile kvelden. No er klokka 19:14 og eg er åleine på rommet mitt.
Og eg innser at å utsette alt hjelp ikkje.
Men eg innser og at min støtte er Jesus. Og at eg er her for han, og når mamma og pappa ikkje kan være her så er han her. Og når eg ikkje kan være heime så er han heime.
Eg er berre litt overvelma trur eg.
Slik ståa er no har eg nok pengar til å leve på ut november. Det vil seie ingen pengar til å gjere tredje året. Ingen pengar til å reise heim til jul. Når eg tenker på det går hjerna i spinn. Eg tenker ååhh, eg må bestille billettar NO, for å få dei i rimeleg pris, men eg har ikkje penger. Eg tenker eg vil så gjerne gjere tredje året, men kanskje eg berre skal gjere degree for då får eg støtte frå lånekassa. Eg tenker for masse.
Eg må berre ta et steg tilbake og setje mi lit til Gud.
Eg tenker på eit vers eg fekk av ei nydelig dame i Stord Bibelsenter, som eg tar til meg som min lovnad frå Gud. Det er i Jeremia 17:7-8
"Velsignet er den mann som stoler på Herren
og setter sin lit til ham.
Han er lik et tre
som er plantet ved vann
og strekker røttene mot bekken.
Den frykter ikke når heten kommer,
men står der med løvet grønt
Det sturer ikke i tørketider
og holder ikke opp med å bære frukt."
Eg seier berre AMEN!
Eg skal ikkje frykte når heten kjem. Verken når det gjeld pengar, når det gjeld savn av familie, eller noko anna. Gud er MIN Gud og han er god. Han har full kontroll over livet mitt, så full kontroll at eg ikkje ein gang treng å tenke på det.
Gud, du e så GOOO!!!!!!!!!!
